Ένας άνθρωπος αποτελεί έμπνευση, όταν ξυπνά ιδέες και συναισθήματα που οδηγούν στην εξέλιξη και μας δίνει την ευκαιρία να αναδείξουμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Η πρόοδος και η έμπνευση έρχονται αθόρυβα
Σίγουρα δε γίνεται με βίαιο και απειλητικό τρόπο, αλλά με τρόπο ήρεμο και σχεδόν αθόρυβο. Η πρόοδος και η έμπνευση έρχονται αθόρυβα, αλλά η δύναμη είναι τόσο μεγάλη που δρα σαν καταλύτης στη ζωή σου και μπορεί να ανατρέψει όλα όσα γνώριζες. Απλά κοιτάς μία εικόνα που σε πλημμυρίζει με συναισθήματα και σου γεννά ανάγκες, κοιτάς τη φύση και θέλεις να την πιάσεις, να τη ζωγραφίσεις με διάφορα χρώματα και λέξεις, όπως αγάπη, έρωτας, φροντίδα, ζωή. Ο καθένας φυσικά μπορεί να δώσει στην έμπνευση όποιο όνομα επιθυμεί, αυτό σημαίνει ακολουθία και συνειδητοποίηση του βαθύτερου σκοπού της ζωής του.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σκέφτονται και τα παιδιά, αλλά δεν ξέρουν πώς να το εκφράσουν, δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως ένας άνθρωπος στη ζωή τους ή ένα τυχαίο γεγονός τους ενέπνευσε να δημιουργήσουν. Τι θα μπορούσε για τα παιδιά να αποτελεί έμπνευση; Έμπνευση μπορεί να είναι οι γονείς και η αγάπη τους, ένα πολύ ωραίο βιβλίο, ο ήρωας ενός βιβλίου, η δασκάλα τους, ο καθηγητής τους, οι επιτυχίες του παππού και της γιαγιάς, τα λουλούδια, τα χρώματα, ο,τιδήποτε τους περιβάλλει και το θεωρούν δημιουργικό. Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα τα οδηγούν στη δημιουργία και την επιτυχία, επειδή βρήκαν το σκοπό τους, επειδή βρήκαν το λόγο να το κάνουν, επειδή με λίγα λόγια το αγάπησαν. Χωρίς φωνές, χωρίς απειλές, χωρίς τιμωρίες, χωρίς βία.
Ο φόβος της καλλιτεχνικής φύσης
Αλήθεια, το έχετε σκεφτεί ποτέ αυτό; Έχετε ρωτήσει το παιδί σας τι είναι αυτό που το οδήγησε να αγαπήσει για παράδειγμα το ποδόσφαιρο, την κιθάρα, τη ζωγραφική, το μπαλέτο, το διάβασμα; Τι έχει φανταστεί με αυτή την ασχολία; Πώς έχει δει τον εαυτό του μέσα από όλο αυτό; Ζωγραφίζει, δηλαδή, καλά για δύο χρόνια ή φαντάζεται τον εαυτό του πετυχημένο και διάσημο ζωγράφο απλά ντρέπεται να σας το εκφράσει; Αν έχετε μπει σε αυτή τη διαδικασία να το ρωτήσετε μπράβο σας, γιατί θα ξέρετε και τις εστίες έμπνευσης.
Ο λόγος που ειπώθηκαν όλα αυτά είναι για να εξηγήσουμε πως τίποτα δεν κάνουμε σωστά στη ζωή μας αν δεν το θέλουμε, αν δεν το συνειδητοποιήσουμε. Δε θα πετύχουμε και δε θα πράξουμε αυτά που επιθυμούμε, αν μέσα μας υπάρχει το στοιχείο του φόβου. Ο φόβος της απόρριψης, ο φόβος της ανασφάλειας, ο φόβος της βίας.
Οι υποχρεώσεις και οι τιμωρίες στην παιδική ηλικία
Υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να νικήσουν τα παιδιά για να είναι «καλά παιδιά», διαφορετικά περνούν στην αντίθετη όχθη, δηλαδή στα «κακά παιδιά». Πρέπει να είναι καλοί μαθητές, να ξέρουν ξένες γλώσσες, να είναι ήσυχα, να μην ενοχλούν, να πηγαίνουν δραστηριότητες, να μάθουν ξένες γλώσσες, να...να…να... Το θέμα δεν είναι μόνο να τα κάνουν αυτά, αλλά να μάθουν και τον λόγο, να τον νιώσουν. Ένα «πρέπει» κι ένα «έτσι» δεν είναι αρκετό.
Το μόνο σίγουρο είναι πως όσες τιμωρίες κι αν βάλουν οι γονείς, όσο ξύλο κι αν φάνε για τους βαθμούς που έφεραν, αυτό δεν αποτελεί έμπνευση και λόγο ανάπτυξης. Κανένας δε βελτιώθηκε με τις απειλές, κανένας δεν έγινε καλύτερος έχοντας μέσα του το αίσθημα του φόβου. Απεναντίας, ο φόβος γεννά ντροπή, θυμό, ανασφάλεια, αμφισβήτηση, αίσθημα κατωτερότητας και δε γεννά εννοείται τη λάμψη της δημιουργίας και της εξέλιξης.
Οι συνέπειες της επίπληξης
Τα παιδιά αν δεν υπήρχε η επίπληξη, δε θα φοβούνταν να αποτύχουν, όχι γιατί θα μπορούσαν με αυτό τον τρόπο να τα παρατήσουν εύκολα, αλλά γιατί θα είχαν την ελευθερία να γνωρίσουν πραγματικά τον εαυτό τους, τις αδυναμίες τους, τα ταλέντα τους, τις ιδιαιτερότητές τους. Όταν οι γονείς φτάνουν στο σημείο να τους απαγορεύουν την έξοδο, να τους κλείνουν κινητά, να τους παίρνουν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, να τους μιλούν άσχημα, να τους μειώνουν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να σαμποτάρουν το αίσθημα της δημιουργίας.
Η προσπάθεια που θα κάνουν θα είναι γιατί θέλουν ξανά πίσω το κινητό, θέλουν να ξαναβγούν και δε θέλουν άλλες φωνές και προσβολές. Αυτή είναι η αλήθεια! Αυτός, όμως, είναι ο σκοπός; Αυτό πρέπει να διδαχθούν από αυτό το μάθημα, πως πρέπει δηλαδή να «πετύχω», για να δώσω την ικανοποίηση και τη χαρά στους άλλους; Για να μη με μαλώσει η μαμά και ο μπαμπάς; Αυτό σίγουρα δεν είναι επιτυχία, αλλά προσωπική αποτυχία.
Επιτυχημένος άνθρωπος
Νιώθω επιτυχημένος άνθρωπος, όταν κατανοώ τις αξίες και τον σκοπό της ζωής μου και όλες οι ενέργειες οδηγούν σε αυτό. Νιώθω επιτυχημένος, όταν οι επιλογές είναι δικές μου και βγαίνοντας από τη ζώνη άνεσής μου μέσα από λάθη και αποτυχίες καταφέρνω να τις υποστηρίζω και στην πορεία να τις υλοποιώ. Νιώθω επιτυχημένος, όταν το όραμα και η έμπνευσή μου γίνονται μια απτή πραγματικότητα ξεχνώντας όλους τους ανώμαλους δρόμους που πέρασα. Νιώθω επιτυχημένος, όταν απολαμβάνω το ταξίδι του προορισμού μου. Είμαι δηλαδή ευτυχισμένος, επειδή αγαπώ, σέβομαι, εκτιμώ τον εαυτό μου και γνωρίζω τα βήματα της επιτυχίας μου.
Όσα χρειάζονται τα παιδιά για να επιτύχουν
Άρα, τα παιδιά πρέπει να νιώσουν ευτυχισμένα, για να οδηγηθούν στην επιτυχία. Να γεμίσουν απ’ όλα εκείνα τα συναισθήματα που θα τα ωθήσουν στην αναγέννηση εκπληρώνοντας τα δικά τους όνειρα κι όχι των άλλων. Μόνο όταν ζήσουν το δικό τους όνειρο θα βρίσκονται στην πλήρη αρμονία και τότε θα βάλουν στη ζωή τους το χρώμα που επιθυμούν. Πρέπει, επομένως, να τους δείξουμε εμπιστοσύνη και αγάπη σε αυτό που κάνουν. Να σεβαστούμε τα λάθη τους και να τους ενθαρρύνουμε πως τώρα που έγινε το λάθος ή τα λάθη τώρα ήρθε η ώρα της επιτυχίας τους. Τα λάθη γίνονται γνώση και η γνώση πράξη.
Σ’ αυτό το σημείο, λοιπόν, μπορούμε να μπούμε λίγο στον κόσμο τους (εκεί που κάποτε υπήρξαμε κι εμείς) και να καταλάβουμε περίπου τι σκέφτονται. Να μπούμε στο εσωτερικό της ψυχής τους και της δικής μας παιδικής-εφηβικής ψυχής και να αναρωτηθούμε τι ήταν αυτό που μας οδηγούσε στις νίκες μας. Ποιο ήταν αυτό που μας ενέπνεε; Ποια ήταν τα συναισθήματα που νιώθαμε όταν μας προσέβαλαν και μας υποτιμούσαν; Ποιες είναι αυτές οι λέξεις που έμειναν στο μυαλό μας χαραγμένες; Είτε αυτές που μας οδηγούσαν στην πρόοδο είτε αυτές που μας οδηγούσαν στην απογοήτευση. Ποιες λέξεις θυμάσαι εσύ και πόσο έχουν επηρεάσει τη ζωής σου;
Οριοθετώντας πρώτα τους εαυτούς μας και μετά τα παιδιά
Κανείς δεν μπορεί να κρίνει την τακτική των γονιών, αλλά μπορούμε να διαχωρίσουμε τη στοχοθέτηση από την υποτιθέμενη αυστηρότητα, γιατί η απειλή δεν είναι αυστηρότητα αλλά αδυναμία επικοινωνίας και μετάδοσης της ορθής πραγματικότητας. Μήπως επομένως πρέπει ως πρώτο στάδιο να βάλουμε τα δικά μας όρια για να μπορούμε να βάζουμε τα όρια και στα παιδιά μας; Μήπως η δική μας υπομονή έχει εξαντληθεί και δεν έχουμε την όρεξη και την αντοχή να ασχοληθούμε με τις πραγματικές ανάγκες των παιδιών; Μήπως πρέπει να ξεχωρίσουμε την τιμωρία από τα όρια; Μήπως πρέπει να προσέχουμε τις λέξεις που δε γυρίζουν πίσω;
Ένα παιδί χρειάζεται όρια και όχι τιμωρία. Ένα παιδί χρειάζεται να καταλάβει πως είσαι πάντα δίπλα του και πως η αγάπη σου για εκείνο δεν έχει μειωθεί ποτέ ούτε στο ελάχιστο λόγω της συμπεριφοράς του ή μιας αποτυχίας του. Να πέσεις στο ύψος του, να το ακούσεις, να ρωτήσεις τις ανησυχίες του, τους προβληματισμούς του, πως βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια. Αντί να του πάρεις το κινητό επειδή δεν έφερε καλούς βαθμούς, ρώτησέ το τι είναι αυτό που επιθυμεί στη ζωή του κι αν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος για να το βοηθήσεις. Ζήτησέ του να σου πει το όραμά του και πώς σκέφτεται να το πραγματοποιήσει. Τι χρειάζεται για να το πραγματοποιήσει;
Γίνε εσύ το παράδειγμα στο παιδί σου
Όταν θέλεις το παιδί να είναι για παράδειγμα άριστος μαθητής, πρέπει να δει στα μάτια σου τη φλόγα της δημιουργίας κι αν δεν τη δει πες απλά πως είσαι δίπλα του. Αν θέλεις το παιδί να μην ασχολείται ώρες ατελείωτες με το κινητό, άφησε το δικό σου κινητό κάτω και κάνε δημιουργικά πράγματα, όπως να ακούσεις μία ωραία μουσική διαβάζοντας ένα βιβλίο, να αναζητήσεις την προσωπική σου εξέλιξη, να δίνεις χρώμα στο σπίτι. Δείξε του τον δρόμο, μην το απαιτείς.
Τα παιδιά για να σε καταλάβουν πρέπει να χαμηλώσεις, πρέπει να έχεις το θάρρος να τσαλακωθείς, να έχεις το θάρρος να ζητήσεις συγγνώμη, πρέπει να δείξεις κάθε απόθεμα αγάπης. Από αγάπη δεν πέθανε κανείς, από φροντίδα επίσης, από αγκαλιές όχι μόνο δε πεθαίνεις, αλλά απεναντίας μεγαλώνεις και αυξάνεσαι! Τα παιδιά θέλουν να μας βλέπουν να ψηλώνουμε! Γίνε η έμπνευσή του! Γίνε ο δρόμος της αγάπης του, εκείνος που θα διαβεί και δε θα φοβηθεί!
*Συγγραφή & επιμέλεια άρθρου: Αναστασία Πατρώνα, εκαπιδευτικός & φιλόλογος.
Πηγή: www.psychology.gr
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου