Αποδοχή και επιβεβαίωση – Η ακόρεστη ανάγκη αποδοχής και επιβεβαίωσης


Αποδοχή και επιβεβαίωση – Η ακόρεστη ανάγκη αποδοχής και επιβεβαίωσης

Κάθε παιδί, ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια της ζωής του, έχει ανάγκη την αποδοχή και  επιβεβαίωση των σημαντικών προσώπων του περίγυρού του, και συνήθως την έχει. Σε αρκετές περιπτώσεις, όμως,
η αποδοχή, η επιβεβαίωση και η αγάπη αυτή απαιτούν το συντονισμό του παιδιού στα «θέλω» των σημαντικών αυτών προσώπων. Η αυτοεκτίμησή μας αρχίζει να κτίζεται από την πρώτη μέρα της ζωής μας και η ανάγκη για αποδοχή και επιβεβαίωση δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να συγχέεται με την αναζήτηση της αγάπης.

Η αποτροπή μιας συνεχούς ανάγκης επιβεβαίωσης και αποδοχής από τους άλλους σε έναν ενήλικα εξασφαλίζεται μέσα από ένα περίσσευμα αποδοχής και επιβεβαίωσης από την αρχή της ζωής του, ΧΩΡΙΣ όρους, ανταλλάγματα και αμφισβητήσεις.
Δυστυχώς, η κουλτούρα μας καλλιεργεί στα παιδιά την ανάγκη να εμπιστεύονται πολύ περισσότερο τους άλλους, παρά τον ίδιο τους τον εαυτό. Οι γονείς αποφασίζουν για το τι θα φορέσουν, με ποια παιδιά θα παίξουν, πώς θα είναι το δωμάτιό τους κ.τ.λ.
– «Τι να φορέσω μαμά;»
– «Ότι θέλεις, παιδί μου»
– «Σου αρέσει αυτό, μαμά;»
– «Μα δεν πάει αυτό με το φουστανάκι σου»…
Εάν, όταν το παιδί είναι μικρό και έχει ανάγκη να δοκιμάσει τον εαυτό του και τις δυνατότητές του, υπερπροστατεύεται ή και εισπράττει συχνά σχόλια του τύπου «Δεν μπορείς, είσαι μικρός» ή «Βιάζομαι, δεν έχω χρόνο, έλα να σου βάλω εγώ τα παπούτσια» κ.τ.λ., η όποια σπίθα αυτοεκτίμησης και αυτονομίας μπορεί να σβήσει. Το παιδί παύει σταδιακά να εμπιστεύεται τον εαυτό του, άρα και να τον εκτιμά/αγαπά αρκετά για αυτό που πραγματικά είναι, αρχίζοντας να εμπιστεύεται τις εκάστοτε έξωθεν «αυθεντίες»…
Αυτό που θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ως γονείς ή ως μέλλοντες γονείς, είναι πως η αποδοχή και επιβεβαίωση προς ένα παιδί, και κατ΄επέκταση προς κάθε άνθρωπο, θα πρέπει να δίνεται απλόχερα, ελεύθερα, αβίαστα και γενναιόδωρα, και όχι μόνο ως ανταμοιβή μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς που εμείς οι ίδιοι επιθυμούμε…
Και όπως γράφει ο Kahlil Gibran στον "Προφήτη",όταν καλείται να μιλήσει για τα παιδιά και την σχέση τους με τους γονείς:
«Kαι μια γυναίκα που βαστούσε ένα μωρό στην
αγκαλιά της είπε: Μίλησε μας για τα παιδιά.
Και είπε αυτός (ο προφήτης):
Τα παιδιά δεν είναι δικά σας παιδιά.
Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής
για τον εαυτό της.
Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας
αλλά δεν προέρχονται από εσάς
και παρότι είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε σας.

Mπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας
όχι όμως τις σκέψεις σας
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους
όχι όμως την ψυχή τους.
Γιατί η ψυχή τους ζει στο σπίτι του αύριο
που εσείς δεν μπορείτε να το επισκεφτείτε
ούτε καν στα όνειρά σας.
Μπορείτε να πασχίσετε να τους μοιάσετε
μην προσπαθείτε όμως να τα κάνετε να σας μοιάσουν.
Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει πίσω
ούτε μένει στο χτες.

Eίστε τα τόξα απ’ τα οποία τινάζονται
σαν ζωντανές σαΐτες τα παιδιά σας.
Ο τοξότης βλέπει στόχο στη γραμμή του Απείρου
και σας λυγίζει με τη δύναμή Του ώστε οι σαϊτες Του
να φύγουν γοργά και να φτάσουν μακριά.
Δεχτείτε το λύγισμά σας στα χέρια Του με χαρά.
γιατί αυτός, όπως αγαπά τη σαϊτα που εκτοξεύεται
αγαπά και τόξο που είναι σταθερό».
Πηγή     i-psyxologos.gr

Σχόλια