Θέλουμε τα αγόρια να είναι πολεμιστές;
Τον τελευταίο καιρό γίνεται δικαιολογημένα λόγος για τον ρόλο των παγιωμένων στερεοτύπων στις ζωές των παιδιών. Τα κορίτσια είναι διαφορετικά από τα αγόρια; Θέλουν διαφορετική αντιμετώπιση, διαφορετικά παιχνίδια, διαφορετική ανατροφή; Είναι απαραίτητο να είναι συγκαταβατικά, ήσυχα, συνετά και όμορφα; Ενώ, τα αγόρια είναι απαραίτητο να είναι ατίθασα και άγρια, να κάνουν τρέλες και να επιδεικνύουν ιδιαίτερη τόλμη και δύναμη;
Υπάρχει περίπτωση να καταφέρουμε να αλλάξουμε αυτήν την δεδομένη τεχνητή «εξισορρόπηση» ανάμεσα στα δύο φύλα; Πώς η κοινωνία καθορίζει τόσο σταθερά τόσο διακριτούς ρόλους;
Από τα άρθρα της ιστοσελίδας μας προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και όλους όσους ασχολούνται με οποιονδήποτε τρόπο με την ανατροφή των παιδιών. Έχουμε τονίσει συχνότερα την ανάγκη να τονώσουμε την αυτοπεποίθηση των κοριτσιών, έχουμε προσπαθήσει να αλλάξουμε την κατασταλαγμένη νοοτροπία μας, να περάσουμε από τον «αθώο», υποκριτικό και άδικο κόσμο των πριγκιπισσών στον πραγματικό κόσμο, τον κόσμο των δραστήριων και σημαντικών γυναικών.
Τι γίνεται, όμως, με τα αγόρια;
Συχνά, συζητώντας το ζήτημα της βίας παρατηρούμε την υποβαλλόμενη «αυθόρμητη» άποψη ότι τα αγόρια ανεξάρτητα από το περιβάλλον, τις ταινίες, τα παιχνίδια, τα ερεθίσματα κάποια στιγμή θα αναπτύξουν βίαιες συμπεριφορές: «Η βία στα αγόρια είναι έμφυτη. Όπως και να τα μεγαλώσεις θα τα δεις να παίζουν πόλεμο».
Το αν η βία είναι γραμμένη στο DNA μας είναι μάλλον εμφανές. Η βία είναι μια εγγενής αντίδραση, απαραίτητη για την άμυνα και την επιβίωση. Αλλά, αν αυτό ισχύει ισχύει μόνο για τα αγόρια και τους άντρες;
Μετά από μια πρόσφατη διαφωνία κατέληξα στο εξής συμπέρασμα : το άγριο, επικίνδυνο παιχνίδι στη φύση, η πάλη μεταξύ των παιδιών καθώς παίζουν και διεκδικούν, διαπραγματεύονται και αγωνίζονται για οτιδήποτε, είναι μια φυσική κατάσταση και συνήθως καταλήγει σε συμφιλίωση και παιχνίδι από την αρχή. Παλιά τα αγόρια έπαιζαν και μάλωναν σε αλάνες και γειτονιές τώρα παίρνουν τα πλαστικά τους όπλα και σκοτώνουν αδιακρίτως. Σκοτώνουν εχθρούς, εξωγήινους, τέρατα, καλούς, κακούς, γενικά σκοτώνουν. Το θέμα δεν είναι τόσο αν υπάρχει βία μεταξύ των παιδιών όταν παίζουν, το θέμα δεν είναι να τα προστατεύουμε διαρκώς από χτυπήματα, μελανιές, γρατζουνιές, το θέμα είναι τι μαθαίνουν από εμάς.
Νομίζω ότι η ένστασή θα έπρεπε να είναι στον τρόπο που όλη η κοινωνία με τα προϊόντα της, τα παιχνίδια της, τους διαχωρισμούς της απαιτεί από τα αγόρια να είναι σκληρά, να πολεμάνε, να μην κλαίνε, να έχουν μυς, να είναι αρρενωπά από τα προσχολικά χρόνια τους, να κρύβουν τις ευαισθησίες τους, να φοβούνται και να μην το λένε.
Η κοινωνική πίεση προς τα αγόρια είναι τεράστια. Ακόμα και σε οικογένειες όπου τίποτα από όλα αυτά δε διδάσκεται, τίποτα δεν παρουσιάζεται ως δείγμα ανδρισμού και καμία σκληράδα δε επικροτείται, ακόμα κι εκεί το φαινόμενο κάνει κάποια στιγμή την εμφάνισή του. Γιατί; Γιατί κανένα παιδί δε μεγαλώνει μόνο. Γιατί όλα τα παιδιά πηγαίνουν σε κάποιο σχολείο, έρχονται σε επαφή με άλλα παιδιά, με την κυρίαρχη, μέχρι τώρα τουλάχιστον, κουλτούρα. Γιατί δε γίνεται να μην τα αφήνουμε να δουν ταινίες, να παίξουν τα παιχνίδια που παίζουν τα υπόλοιπα παιδιά, δε γίνεται να τα προστατεύσουμε από την καθημερινότητα και από την συνύπαρξη.
Η ανάγκη του αγοριού να είναι υπερήρωας δικαιολογείται. Αλλά, είναι διαφορετικό να εξορκίζεις τον φόβο σου, τις φοβίες σου με τη φαντασία σου δίνοντας στον εαυτό σου μαγικές ιδιότητες και ικανότητες και είναι διαφορετικό να νιώθεις πίεση να υιοθετήσεις μια σκληραγωγημένη στάση ή να νιώθεις πίεση να μην κλαις, να μην είσαι πολύ τρυφερός, να μην παίξεις με τις κούκλες της αδερφής σου ή να έχεις δικές σου, να μην είσαι ανθρώπινος.
Θέλουμε τα αγόρια πολεμιστές. Μια ολόκληρη κοινωνία εκπαιδεύει τα αγόρια μέσω των παιχνιδιών και των πολιτιστικών προϊόντων της συνολικά να είναι πολεμιστές.
Tιμωρούμε τα παιδιά όταν επιδεικνύουν βίαιη συμπεριφορά ενώ γνωρίζουμε καλά ότι μέχρι κάποια ηλικία τα παιδιά μιμούνται και ανασκευάζουν τον κόσμο των μεγάλων, τον κόσμο των ταινιών, τον κόσμο των video games, τον κόσμο μας, αυτόν που τους σερβίρουμε μαζί με το μεσημεριανό τους όταν εμείς πρέπει να ασχοληθούμε με τις δουλειές μας ή όταν απλά δεν σκεπτόμαστε τι είναι αυτό που παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια τους και πώς επενεργεί στον εγκέφαλό τους.
Η βία είναι απαράδεκτη ισχυριζόμαστε, αλλά όταν το αγόρι γυρίζει σπίτι ας το αφήσουμε μπροστά στην τηλεόραση ή στον υπολογιστή να εξολοθρεύσει μερικούς εχθρούς, ας του δώσουμε όλων των ειδών τα όπλα στα χέρια, ας το αφήσουμε να γίνει ο στόχος ενός ανελέητου marketing…
Τιμωρούμε στο σχολείο τις επιθετικές συμπεριφορές ενώ θα έπρεπε να αναλώνουμε χρόνο παρουσιάζοντας τους τρόπους που η αγορά και η διαφήμιση εισβάλλει στον νου μας και τον αλλάζει ώστε τα παιδιά να αναγνωρίζουν τι συμβαίνει όταν παρακολουθούν κάτι, ώστε να αναπτύξουν μια σκέψη κριτική απέναντι στον βομβαρδισμό προϊόντων και συμπεριφορών που τους επιβάλλεται.
Τιμωρούμε στο σχολείο τις επιθετικές συμπεριφορές ενώ θα έπρεπε να αναλώνουμε χρόνο παρουσιάζοντας τους τρόπους που η αγορά και η διαφήμιση εισβάλλει στον νου μας και τον αλλάζει ώστε τα παιδιά να αναγνωρίζουν τι συμβαίνει όταν παρακολουθούν κάτι, ώστε να αναπτύξουν μια σκέψη κριτική απέναντι στον βομβαρδισμό προϊόντων και συμπεριφορών που τους επιβάλλεται.
Υπάρχει και η γνωστή φράση «τα αγόρια είναι αγόρια».
Τι σημαίνει ακριβώς αυτή η φράση;
Ότι δεν περιμένουμε κάτι καλύτερο από τα αγόρια; Ότι δικαιολογούμε κάθε επιθετικότητα και κάθε συμπεριφορά μόνο και μόνο επειδή είναι αγόρια ενώ η πραγματικότητα είναι ότι τα αγόρια είναι αγόρια γιατί εμείς θέλουμε να είναι αυτού του είδους τα αγόρια; γιατί έχουμε έτοιμα κοστούμια συμπεριφορών ήδη κρεμασμένα στις ντουλάπες τους; γιατί εμείς είμαστε εμείς;
Από την άλλη δεν ακούμε συχνά τη φράση «τα κορίτσια είναι κορίτσια».
Όταν, όμως, την ακούμε σημαίνει ότι τα κορίτσια είναι κακεντρεχή, ύπουλα, τους αρέσουν οι ίντριγκες και τα κουτσομπολιά.
(Παρεμπιπτόντως, διαβάστε εδώ μια πρόσφατη έρευνα που καταρρίπτει τον μύθο των κακών κοριτσιών που διαδίδουν φήμες )
Αυτή η συγκαταβατική αποδοχή της υποτιθέμενης «φύσης» των παιδιών και μάλιστα διαχωρισμένη ανάλογα με το φύλο δε θα έπρεπε πλέον να δικαιολογείται.
Το παραπάνω βίντεο παρουσιάζει ακριβώς τον τρόπο που η κοινωνία επιβάλλει στα αγόρια ένα πρότυπο αρρενωπότητας που ευνουχίζει κάθε ανθρώπινη πλευρά τους, τον πόνο τους, τα συναισθήματά τους. Για να είναι «σωστοί» άντρες πρέπει να είναι σκληροί, δεν πρέπει να είναι «κότες» όπως λέγονται όποια αγόρια δειλιάζουν. Πρέπει να ζουν πάντα φορώντας τη μάσκα του ανδρισμού.
Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας δεν έχουν απόλυτα ξεκάθαρη εικόνα της πραγματικότητας και οι βιομηχανίες παιχνιδιών, ρούχων, ταινιών, αποσκοπούν ακριβώς σε αυτό: Στο εύπλαστο μυαλό, στη δεκτική ψυχοσύνθεση του μικρού αγοριού που ζει σε έναν κόσμο ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα.
Ας προσπαθήσουμε ως γονείς με τα μέσα που έχουμε να αποτρέψουμε την επιβολή αυτών των στερεοτύπων και ας πειστούμε ότι η τρυφερότητα, η αγάπη, η ευαισθησία, τα δάκρυα αποτελούν σημαντικά χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους και αν τα καταπιέζουμε και προσπαθούμε να αποτρέψουμε την εμφάνισή τους αυτό που θα έχουμε θα είναι επιθετικοί, βίαιοι, θλιμμένοι, αυτοκαταστροφικοί άντρες.
Ας προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε να υπάρχουν στα σχολεία , όχι μόνο μαθήματα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, αλλά και μαθήματα που σχετίζονται με τον τρόπο λειτουργίας των ΜΜΕ.
Εδώ θα βρείτε πληροφορίες για μια σημαντική έρευνα η οποία απέδειξε ότι η επίγνωση του τρόπου που λειτουργούν όλα τα μέσα και οι διαφημίσεις αποτελεί σημαντικό εργαλείο πρόληψης της παιδικής, εφηβικής και νεανικής βίας.
Ας αφήσουμε τα παιδιά να είναι παιδιά και να αναπτύξουν τις προσωπικότητές τους ανεξάρτητα από το φύλο τους και ας προσπαθήσουμε να τα μεγαλώσουμε χωρίς ταμπέλες, ρόλους και προσωπεία.
Better parents
Πηγές :
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου