Έρευνα: Μια συγγνώμη στα παιδιά μας ίσως να μην αρκεί

Οι περισσότεροι ενήλικες γνωρίζουν πως μια απλή συγγνώμη για ένα μικρό λάθος τους, όπως το να σκοντάψουν επάνω σε κάποιον, βοηθά ώστε να διατηρηθεί η κοινωνική αρμονία. Το άτομο πάνω στο οποίο έπεσες αισθάνεται καλύτερα, το ίδιο και εσύ. Είναι όλα κομμάτι μιας «κοινωνική νόρμα».

Έχει όμως η συγγνώμη τα ίδια αποτελέσματα και στα παιδιά;

Μία νέα έρευνα ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό Social Development, υποστηρίζει πως
 η συγγνώμη είναι σημαντική για τα παιδιά ηλικίας 6 και 7 ετών, ηλικία κατά την οποία συμβαίνουν δραματικές και σημαντικές αλλαγές στη γνωστική τους ανάπτυξη – η περίοδος δηλαδή κατά την οποία μεταβαίνουν από τη νηπιακή ηλικία στην περίοδο της μέσης παιδικής ηλικίας και χτίζουν τα θεμέλια των κοινωνικών δεξιοτήτων τους, που θα τους ακολουθούν για μια ολόκληρη ζωή.

«Αυτό που μας εντυπωσίασε είναι πως τα παιδιά τα οποία αντιμετώπισαν κάποια παρατυπία και τους δόθηκε μια απολογία αισθάνθηκαν το ίδιο άσχημα με τα παιδιά που δεν τους απολογήθηκε κανείς», αναφέρει η Marissa Drell, υποφήφια διδάκτωρ ψυχολογίας στο UVA και επικεφαλής της έρευνας. «Εκείνα όμως που άκουσαν τον «παραβάτη» τους να λέει «Σου ζητώ συγγνώμη», δέθηκαν με εκείνο το άτομο στη συνέχεια. Η απολογία επιδιόρθωσε τη σχέση τους παρόλο που δεν μετρίασε «το πόσο πληγώθηκαν»».

Η Drell οργάνωσε μια κατάσταση όπου τα παιδιά θα γίνονταν «θύματα» ενός μικρού ατυχήματος. Ζητήθηκε από τα παιδιά και έναν ενήλικα επιστημονικό συνεργάτη να φτιάξουν πύργους από πλαστικά κυπελλάκια. Καθώς το παιδί κόντευε να ολοκληρώσει τον πύργο του, ο ενήλικας ζητούσε από το παιδί να δανειστεί ένα κύπελλο και  γκρέμιζε τον πύργο. Στη συνέχεια ο ενήλικας είτε ζητούσε συγγνώμη είτε δεν έλεγε τίποτα και απομακρυνόταν από το δωμάτιο.

Όταν αργότερα τα παιδιά ρωτήθηκαν πώς αισθάνθηκαν για το συμβάν, εκείνα που άκουσαν τη συγγνώμη ανέφεραν ότι αισθάνονταν το ίδιο άσχημα με εκείνα που δεν άκουσαν κάτι. Όταν όμως ήρθε η ώρα να αποφασίσουν πόσα αυτοκόλλητα θα έδιναν στον ενήλικα βοηθό τους, τα παιδιά που είχαν ακούσει «συγγνώμη» ήταν πιο γενναιόδωρα.

«Μολονότι η συγγνώμη δεν έκανε τα παιδιά να αισθανθούν καλύτερα, τα βοήθησε ώστε να συγχωρέσουν τον φταίχτη», λέει η Drell. «Φάνηκε να αναγνωρίζουν ότι ο φταίχτης όντως αισθανόταν άσχημα γι’ αυτό που έκανε και πως έμμεσα υποσχόταν πως δεν θα το ξανακάνει«.

Υπήρχε και κάτι που είχε πραγματικά θετικό αποτέλεσμα στην ψυχολογία του παιδιού. Η περίπτωση στην οποία ο φταίχτης παρέμενε στο δωμάτιο μαζί με το παιδί και το βοηθούσε να ξαναχτίσει το πυργάκι που ο ίδιος είχε ρίξει, έκανε τα παιδιά να νιώθουν καλύτερα.

«Η  αποκατάσταση – η ενεργός προσπάθεια του φταίχτη να επιδιορθώσει και η εμπλοκή του στην αποκατάσταση  – μπορεί να κάνει το θύμα να αισθανθεί καλύτερα επειδή διορθώνει τη ζημιά και βελτιώνει τη σχέση παραβάτη-θύματος», ανέφερε η Drell.

Μην ζητάτε λοιπόν απλά συγγνώμη από το παιδί σας, δείξτε τους έμπρακτα ότι το εννοείτε! 

Βabyradio.gr – Θωμαΐδου Ευθυμία Ζωή

Μετάφραση από neurosciencenews.com