Αγκαλιά-Ζω



Γράφει η Μαρία Πατσιλίβα

Εξαιτίας του πλήθους πληροφοριών σχετικά με τον τρόπο ανατροφής των παιδιών, αρκετοί γονείς διακατέχονται από
μια μόνιμη ανησυχία αν πράττουν σωστά στο μεγάλωμα των παιδιών τους.
Οι θεωρίες πολλές, επιστημονικές και μη, βομβαρδίζουν τον σαστισμένο γονιό με τυποποιημένες συμβουλές, συχνά αντικρουόμενες, που περισσότερο τον μπερδεύουν παρά τον διευκολύνουν στην άσκηση του γονεϊκού του ρόλου.

Κατά τη γνώμη μου, όλοι οι κανόνες διαπαιδαγώγησης συνοψίζονται σε ένα ρήμα: «αγκαλιάζω». Με την κυριολεκτική και τη μεταφορική του έννοια. Αγκαλιάζω το παιδί μου σημαίνει ανοίγω τα χέρια μου και έρχομαι σε επαφή μαζί του. Δημιουργώ έναν χώρο αλληλεπίδρασης, άρα και συνδιαλλαγής. Όταν η αγκαλιά μου είναι μόνιμα διαθέσιμη, λειτουργεί σαν βάση ασφαλείας την οποία το παιδί γνωρίζει πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να χρησιμοποιήσει. Επιστρέφει όποτε επιθυμεί να φορτίσει τις συναισθηματικές του μπαταρίες και αποχωρεί όποτε αισθάνεται τη σιγουριά να προχωρήσει μόνο του.  Έτσι διευκολύνεται και η μετέπειτα αυτονόμησή του.
Αγκαλιάζω σημαίνει επίσης ότι ανοίγω τα χέρια μου και αποδέχομαι αυτό το πλάσμα άνευ όρων. Κατανοώ πως είναι ένας άνθρωπος διαφορετικός από εμένα, προσπαθώντας να μην προβάλλω επάνω του δικές μου προσδοκίες ή απογοητεύσεις. Του δείχνω την απεριόριστη αγάπη μου για αυτό που είναι και όχι για αυτό που φαντάζομαι πως θα μπορούσε να γίνει. Καλωσορίζω και τιμώ όλες του τις ανάγκες, φυσικές και συναισθηματικές, διαχωρίζοντάς τες από τις δικές μου.
Σημαντικό όμως δεν είναι μόνο να αγκαλιάζω, αλλά πώς αγκαλιάζω. Μια «υγιής» αγκαλιά περικυκλώνει το παιδί στοργικά, δεν είναι χαλαρή αλλά ούτε ασφυκτική. Δίνεται με συναίσθημα αλλά δεν εγκλωβίζει.  Με τον ίδιο τρόπο λειτουργούν τα υγιή όρια. Προστατεύουν τη σχέση του παιδιού με τον γονιό, με τον εαυτό του και με τον κόσμο, θέτοντας όρια σαφή και σταθερά, ούτε πολύ αυστηρά ούτε πολύ ελαστικά. Τα όρια είναι φροντίδα και νοιάξιμο, δημιουργούν ασφάλεια και αποτελούν προϋπόθεση για ομαλή συναισθηματική και ψυχοκοινωνική ανάπτυξη.
Σύμφωνα με την οικογενειακή θεραπεύτρια Virginia Satir, «χρειαζόμαστε 4 αγκαλιές την ημέρα για να επιβιώσουμε, 8 για να συντηρηθούμε και 12 για να αναπτυχθούμε». Είναι τυχαίο άραγε που το απόλυτο σύμβολο αγνής γονεϊκής αγάπης αναπαρίσταται από την Παναγία που αγκαλιάζει το ήρεμο και ευτυχισμένο θείο βρέφος;
Πηγή   lifonomy.wordpress.com

Σχόλια